De Update (Deel 2)

Ayo,

Hier weer even een heads-up van mijn belevenissen op Kòrsou.

Shete Boka
In tegenstelling tot de vorige strandtripjes, reden we op 8/3 naar de noordkust van Curaçao (Shete Boka). Doordat de stroming zuidwaarts staat, slaan de golven steeds stuk op de kust en dit zorgt voor prachtige taferelen. Na de uiteenspattende golven uit verschillende perspectieven op de gevoelige plaat te hebben gezet, hadden we het wel gezien en zijn we richting zuidkust (Playa Lagun) gegaan.

Tugboat
Zondag 15/3 had Alberto weer een mooi plekje voor ons uitgezocht waar we zouden gaan snorkelen. De naam van het strandje was Tugboat en dat komt doordat er een sleepbootje onder water ligt. Dit is een trekpleister voor zowel duikers als snorkelaars. Het sleepbootje is ongeveer 30 jaar geleden tot zinken gekomen en ligt tot op heden op een diepte van vijf meter. Het is onder water goed behouden gebleven en in de loop van tijd is er koraal op gegroeid. Ook zie je allerlei vissen zwemmen in en om het wrak. We hebben het bootje echter niet kunnen vinden, maar we gaan binnenkort zeker nog een poging wagen het slepertje te vinden.

Barbecue bij Daaibooi
Op 21/3 gingen we met een hele groep te barbecueën bij de Daaibooibaai. Aangezien vlees een redelijk belangrijk onderdeel van dit fenomeen is, zijn we onderweg nog even langs de supermarkt gegaan. Toen we de auto op het parkeerterrein neerzetten, zag Alberto dat er een probleem met onze auto was. Het bleek te gaan om een lekkage in één van de slangen richting de motor, een technicus als ik weet dat dit niet goed is. Jelke nam contact op met Emily, die de auto op zou komen halen en hem naar de garage zou brengen. Met twee auto´s zijn we richting de baai gereden.
Voordat begonnen werd met eten, zijn Alberto, Jorg en ik gaan snorkelen. Na vele onderwaterwezens te hebben gezien, zagen we een strand voor ons opdoemen. Daar aangekomen bleek dat we naar Playa Portomari waren gezwommen. Op de terugweg zagen we op aanwijzen van Alberto nog een stringray van zo´n twee meter, de sereniteit die van zo´n beest uitgaat is fascinerend.

Hato Caves
Om toch iets aan culturele ontwikkeling te doen, ben ik op 22/3 met Alberto en Jorg naar de Hato Caves geweest. Dit zijn druipsteengrotten in de buurt bij het vliegveld van Curaçao, Hato Airport. De rest ging niet mee, aangezien er nog iets over moet blijven om met de wederhelft te bezichtigen. De kosten bedroegen 14 NAF en daarbij was de opgewekte en goedgebekte gids inbegrepen. Doordat de trip begon met een trap van 49 treden, had ik mijn beweging voor het weekend ook alweer gehad. Na een aantal leguanen gefotografeerd te hebben en een introductiepraatje van de gids te hebben aangehoord, gingen we naar binnen. De grotten werden door slaven die waren ontsnapt van de plantages als leefruimte gebruikt tot de afschaffing van de slavernij in 1863. In de Caves leven er veel vleermuizen, hierdoor mochten we bijna foto’s maken. De beestjes worden door de flitsen blind en vliegen ze zichzelf letterlijk dood tegen de wanden. Midden in de grot was er een groot natuurlijk bassin, waarin het gehele jaar water aanwezig is. In de koloniale tijd gebruikten de slaven het water als ruilmiddel voor voedsel met de Indianen, zo hielden ze elkaar in leven. Nadat de gids ons langs een aantal bezienswaardigheden had geleid werden we weer terug gebracht naar de uitgang. Met elkaar duurde de rondleiding een klein halfuur, maar het was het absoluut waard.
Na de tour zijn we met zijn drieën nog langs een wandelroute genaamd “The Indian Trail” gelopen, dat ook op het terrein van de grotten ligt. Na een wandeling langs verschillende bomen en planten en Indiaanse muurschilderingen en een klimmetje op een rotsblok, vertrokken we weer richting Scharloo.

Volleybaltoernooi
Op 28/3 hadden we een kort stranddagje ingepland, aangezien we ons mentaal voorbereiden wilden voor het volleybaltoernooi waar we aan mee wilden gaan doen. Elke laatste zaterdagavond van de maand wordt er op Mambo Beach een dergelijk toernooi gehouden. Er waren vijf ploegen aanwezig, waarvan wij duidelijk de miste en het minst serieus waren. De eerste en vierde wedstrijd namen we al snel een grote voorsprong, om deze in recordtempo weer weg te geven en de wedstrijd uiteindelijk nipt te verliezen. De tweede en derde wedstrijd gingen we kansloos onderuit. In mijn fanatisme maakte ik een aantal duiken om zo de bal nog te halen. Toen bleek dat het speelveld uit beton met een dun laagje zand bestond, wat resulteerde in twee beschadigde knieën en elleboog. Ach, uiteindelijk dus toch nog met een trofee naar huis gegaan.
De volgende morgen ben ik vroeg uit mijn bed gegaan, daar ik mijn knieën wilde schoonmaken van de rotzooi die er in zat. Ik kreeg van Jelke het advies mijn knieën in warm water met BioTex te doen, hiermee doen we ook onze kleine wasjes. Doordat ik mijn wonden niet wilde verblijden met een lading strandzand, leek het me verstandig niet mee te gaan naar de zee.

Duiken, dag 1 (Tugboat)
Na lang wachten was het 4/4 dan eindelijk zo ver en begonnen we met onze duikcursus. Helaas was de groep van zes er eentje van vijf geworden, aangezien Jorieke het financieel niet meer kon opbrengen. René, Robbert, Christien, Jelke en ondergetekende zijn de helden die weer en wind gaan trotseren (heb je dat wel onder water?) om het brevet te gaan halen. We hopen natuurlijk dat we dit en komend weekend ervaringen zullen opdoen die onze levens zullen verrijken. Voor onze duik van vandaag, werd de groep aangevuld met drie andere studenten.
De naam van onze duikschool is Aquarius, naar verluidt heeft de baas van Coca-Cola hier zijn brevet gehaald en als dank er een sportdrankje naar vernoemd. Onze begeleiding vandaag bestond uit twee mensen, Evelien en Jelmer, laatstgenoemde is een Fries uit Dearsum die nu iets langer dan een jaar op het eiland woont. Evelien heeft een chocoladeverslaving, dus als iemand zijn duikspullen onbeheerd achter laat, kost het die persoon een reep chocolade. Aan het einde van de dag bleek dat Jelke het beste een groothandel kan gaan bellen om het bruine goud te gaan bestellen.
Na het invullen van een aantal formulieren met persoonlijke informatie, moesten we duikkleding gaan passen. Vervolgens kregen we een theorieles van drie uur, waarin we duidelijkheid kregen over wat we vandaag allemaal gingen doen en waar we rekening mee moesten houden.
Na het inladen van de duikspullen vertrokken we richting het Tugboat-strand, waar we in tweetallen verdeeld werden, iedereen had zijn eigen duikbuddy. Voordat we daadwerkelijk gingen duiken, moesten we een aantal oefeningen onder water doen. Hierbij moet gedacht worden aan het af- en opzetten van het masker onder water, het zonder masker zwemmen en je buddy lucht geven via jouw luchtslang.
Ik vond het klaren in het begin van de duiken nog een beetje lastig, maar naar verloop van tijd ging dat me ook steeds beter af. Rond een meter of zes kreeg ik wel een lichte steek in mijn rechteroor, die nadat ik dieper dook wegtrok. Al met al was ik er al snel uit dat ik een goede keuze had gemaakt deze cursus te gaan doen.

Duiken, dag 2 (Mariepampoen)
De volgende dag vervolgden we onze verkenning van de wonderlijke onderwaterwereld. We vertrokken even voor negenen richting Duikschool Aquarius met evenveel en dezelfde mensen als gisterochtend, altijd een goed teken natuurlijk. In tegenstelling tot gisteren, gingen we nu met het groepje van vijf naar beneden, waardoor we alleen door Evelien begeleid werden. Doordat alle apparatuur al in de bus stond, konden we meteen richting Mariepampoen vertrekken, een strandje vlak bij Mambo Beach.
Ook vandaag moesten een aantal oefeningen gedaan worden, zoals het af- en omdoen van de loodgordel. Doordat ik mijn evenwicht verloor, heb ik een groot deel van de bodem van dichtbij gezien. Vervolgens gingen we over op de ‘echte’ duik. In vergelijking met gisteren ging het klaren al weer veel beter en had ik alleen rond de zes meter een beetje pijn in mijn rechteroor. Gelukkig trok deze pijn later weg en haalde ik een diepte van negentien meter. Ter afsluiting moesten we onze buddy, die zogenaamd geen lucht meer had, lucht geven en naar boven begeleiden, waarna we pauze namen.
Bij de tweede duik moesten we onder andere onze duikersuitrusting uit en weer aan doen. Bij de oefening erna draaide Evelien onze luchttoevoer dicht, zodat wij een beeld kregen hoe het voelt zonder lucht te zitten. Met alle oefeningen afgerond konden we het diepe weer gaan verkennen. Net als de vorige duik kreeg ik rond zes meter een stekende pijn in mijn oor die even later, toen ik dieper ging, wegzakte. Uiteindelijk heb ik een nieuw persoonlijk record neergezet door tot 23 meter diepte te komen. Daarna vertrokken we weer naar de oppervlakte en na het uitkleden en inpakken, vertrokken we weer naar de duikschool.
Daar kregen we nog een theorieles, waarbij ik merkte dat ik af en toe aan het knikkebollen was. Tot slot spraken we nog even over de invloed die mensen hebben op het koraal en kwamen we erachter dat we in de afgelopen weken tijdens het snorkelen ongeveer duizend jaar koraalgroei gesloopt hebben. Na nog even met Evelien over koetjes en kalfjes te hebben gesproken, werden we rond half zes de duikschool uitgeschopt.