Verlaten straten, verlaten pleinen (dag 7)

Wanneer ik 's ochtends de deur van het hostel opentrek om naar het ontbijt te lopen, lijkt het niet opgehouden met regenen. Het weer is er niet veel beter op wanneer ik richting het busstation loop om naar Slowakije te gaan.

De afgelopen dagen stad en Auschwitz hebben in mij de behoefte opgeroepen niet naar Žilina te gaan, maar de relatieve rust van het Middeleeuwse stadje Levoča te bezoeken.

Daarvoor pak ik de kwart over elf bus naar Poprad om van daaruit naar Levoča te reizen. Ik word voor de grote stadsmuur afgezet en dan kan de ontdekkingsreis beginnen. Het is duidelijk dat dit geen toeristische trekpleister is en er zijn ook weinig locals op de been. De enige noemenswaardige gebeurtenis is dat ik hier mijn eerste ontmoeting met Roma-kinderen heb deze vakantie.

Na anderhalf a twee uur het ik het wel gezien ik zoek ik het busstation op. Om kwart voor drie rijden we naar Spišská Nová Ves om van daaruit naar Košice te treinen.

De drukte in Košice valt me tegen, zeker gezien het tijdstip en het feit dat er meer dan tweehonderdduizend mensen in de stad wonen.

Ik besluit op zoek te gaan naar een hostel, maar dat blijkt een groot probleem. In restaurants word ik glazig aangekeken wanneer ik het woord hostel in de mond neem. Uiteindelijk kom ik bij een vol guesthouse terecht dat wel een adres voor me heeft. Hostel Barno is meer een pension, maar het is de beste optie.

Wanneer ik er aankom staat er een flinke rij voor de receptie en het duurt zo'n tien minuten voordat ik aan de beurt ben. Doordat de dame achter de kasse geen buitenlandse taal machtig is, moet ik mijn handen en voeten gebruiken om een kamer te bemachtigen.