De man met duizend verhalen (dag 13)

De tour die ik bij Sylvia heb geboekt, blijkt niet door te gaan. Een deel van de groep kwam gisteravond pas om vijf uur thuis en heeft gevraagd of het een dag uitgesteld kan worden.

Ik ben desalniettemin vroeg op en schuif aan bij het ontbijt. Tijdens het eten ontmoet ik een Amerikaan die na zijn afstuderen tien weken door Europa toert. Hij heeft in Boedapest een auto gehuurd en is na de Balkan, Bulgarije en Moldavie in Brasov beland.

's Middags verken ik de stad. De zon breekt door wanneer ik het centrale plein betreed. Door mijn slechte schoeisel, durf ik een beklimming van Mt. Tampa niet aan. Na wat te hebben gegeten, keer ik terug naar het hostel.

Aldaar raak ik in gesprek met de Braziliaan Paulo, die een paar uur eerder met de fiets in de stad is aangekomen. De man gaat richting de vijftig en is daarvan zo'n acht jaar aan het reizen.

Na een kort gesprekje over het WK voetbal in zijn land, leidt het gesprek naar zijn reis. Het blijkt dat hij 2,5 jaar geleden in Maleisie is begonnen met fietsen, veel landen in Zuid-oost Azie heeft bezocht en uiteindelijk in Dehli is beland. Op dat punt had hij zoveel honger en armoede gezien, heeft hij uiteindelijk het vliegtuig naar Istanboel gepakt. Van daaruit is hij noordwaarts gaan fietsen en uiteindelijk inBraşov terecht gekomen.

De mooiste verhalen komen langs, waarbij zijn mooiste die is over zijn inbraak in Tibet. Met behulp van Chinese chauffeurs, die elf hun vrijheid met deze actie riskeerden, is hij een maand lang illegaal in het land verbleven. Het verhaal bevat teveel plotwijzigingen om hier neer te pennen, maar wanneer ik thuis ben, doe ik het alle liefde uit de doeken.

Voor we er erg in hebben, zijn we zes uur verder, waarin Paulo voornamelijk aan het woord is geweest. Naast reisavonturen geeft hij me ook een aantal waardevolle tips en zelfs een aantal levenslessen.

Op zijn huidige reis heeft hij eindelijk een antwoord op de uitspraken van vrienden die hem gek noemen. Zijn antwoord is "Crazy, but not stupid". Hij zal op zijn reizen dingen doen die anderen niet zo snel durven, maar onverantwoorde risico's neemt hij niet. Daarvoor is zijn moeder van in de zeventig hem nog te dierbaar. Ze wil graag dat hij naar huis komt, moeders blijven immers altijd moeders en zien hun jongens voor altijd als tienjarige knulletjes.

Wanner ik verzuzht dat alles al ontdekt is, stelt hij me gerust. Er is nog voldoende op deze planeet te diendat nog niemand heeft gedaan. Hierop start hij wederom een geweldig verhaal van een avontuur dat hij op Java heeft meegemaakt.

Wanneer de twee Fransen die in de bedden naast mij slapen binnenkomen, gaat het verhaal verder over taal. Ook hier heeft onze Braziliaanse vriend verstand van, aangezien hij leraar Engels is geweest in Londen.

De enige tip die ik Paulo heb gegeven, is dat hij een boek over zijn belevenissen moet schrijven. In dat geval heeft in ieder geval in Nederland al een persoon die het zal kopen en verslinden.

Ik hoop dat wanneer ik zijn leeftijd heb, geestelijk net als hij nog steeds een twintiger ben en net zoveel mooie verhalen kan optekenen als hij.