Wijze woorden van de dokter (dag 24)

Omdat mijn bus naar Niš al om acht uur vertrekt, zit ik een half uur van tevoren aan het ontbijt. De reis verloopt met uitzondering van de wachttijd bij de twee grensposten vlekkeloos en even over twaalven ben ik in mijn eerste verplijfplaats in Servië.

Na Servische dinars uit de muur te hebben gehaald, begeef ik mij richting Hostel Niš. Daar tref ik een groep Nederlanders die van plan was gedurende twee weken vrijwilligerswerk te gaan doen in een weeshuis. Men moet echter werken met geestelijk en lichamelijk gehandicapte volwassenen, een baan waar je in Nederland een diploma voor moet hebben. Vooral de zeven mieden zitten er doorheen en de enige jongen (Kees) vraagt of ik het contingent mannen wil verdubbelen voor vandaag. Ik stem in en mag 's avonds mee naar een barbecue bij een dokter (Srbo) die de groep via de hosteleigenaar heeft leren kennen.

De dok heeft de oorlog voorzien en vertrekt hij met gezin en al voordat het geweld losbarst naar Koeweit. Aldaar werkt hij onder andere voor de koninklijke familie. Wanneer de rust is teruggekeerd in de regio, komt hij terug naar zijn geboortegrond. In 1996 was hij de teamdokter van de Joegoslavische Olympische ploeg in Atlanta, iets wat hem veel status oplevert. Zijn naam noemen in Niš werkt als een loper in een hotel, alle deuren gaan open. Naast zijn humor en mooie verhalen is Srbo ook nog eens een lieve man die al jaren voor zijn vrouw zorgt die aan MS lijdt.

Enerzijds voelt het gesprek met de dokter als een herhaling van zetten, er is geen educatie over wat er zich twintig jaar geleden afspeelde en de vele nationalisten bemoeilijken het transitieproces. Anderzijds is het ook het bewijs dat er hoop is voor deze regio, aangezien er mensen zijn die de fouten van het systeem zien. Helaas zijn dit vaak mensen die niet de macht c.q. kracht hebben om verandering te bewerkstelligen. Na deze zware kost schuiven we aan bij de barbecue. Het vlees, de salade en de meloenen als toetje zijn heerlijk.

Na het eten vertrekken we met een kleine groep en Milos, de eigenaar van het hostel en zoon van Srbo, naar het fort waar enkele uitgaansgelegenheden zijn. Om twee uur hebben de Nederlanders het na een lange en emotioneel hectische dag gehad en keren we terug naar het hostel.