Een aangename miskleun (dag 10)

Omdat het genie dat Demski heet was vergeten dat men in Roemenie in een andere tijdzone zit, zie ik de stationsborden met Cluj-Napoca an me voorbij trekken terwijl de trein zichzelf in gang trekt. Snel onderzoek leert dat mijn volgende stop 45 kilometer verder is.

De conducteur is onverbiddelijk en wil dat ik de som van 22 lei bij hem aftik. Aangezien ik niet op deze situatie gerekend heb, zit ik zonder Roemeens geld. De beste man is niet over te halen euro's van me aan te nemen en ook met florijnen kan hij niets. Uiteindelijk biedt de restauratiewagon een uitweg, aldaar kan ik een deel van mijn Hongaarse geld inwisselen voor de Roemeense valuta. Wanneer de conducteur tevreden is, wijst hij mij op het feit dat de volgende stop om half vier is...Roemeense tijd.

Uiteindelijk stap ik met enige vertraging in Gherla uit de Intercity en begint mijn queeste naar een geldautomaat.

Terug op het station die ik het luttele bedrag van zeven lei te betalen voor de terugreis naar Cluj-Napoca. Ik heb derhalve meer dan drie keer teveel aan de conducteur gegeven. Het geeft me een goed gevoel dat ik heb bijgedragen aan de kerstbonus van de Roemeense spoorwegen.

De trein van twintig over vier blijkt een stoptrein die de arbeiders in alle vroegte naar hun werk brengt. Het is twintig graden en het enige hoorbare op het perron zin krekels en hanen die hun baas proberen te wekken.

Het is aardenacht in de coupe en alles in de trein schreeuwt geschiedenis. Op de tast vind ik een plaatsje op een bank. Wanneer ik naar buiten kijk, breekt alleen het rode sein en het electronische spiegelei van de stationschef de zwart-grijze wereld.

Terwijl mijn eindbestemming nadert, geeft de zon de wereld zijn natuurlijke kleur terug. Naar mate het lichter wordt, blijkt dat ik niet alleen in de wagon zit. Om half zes rolt de trein het hoofdstation van Cluj binnen en ben ik andermaal te plaatse, dit keer besluit ik wel uit te stappen. Dit is al met al mijn meest wonderlijke treinrit van mijn leven, die ik niet had willen missen.

Zo blijkt maar weer dat de meest onverwachte dingen vaak de mooiste zijn.

Na een dikke drie kwartier kom ik bij mijn beoogde hostel aan, gelukkig hebben ze plek voor me. De receptionist Andrea is blij dat ik hem gewekt heb, aangezien ik hiermee zijn nachtmerrie heb onderbroken. Na het invullen van de nodige papieren verwijst hij me naar boven. De overige zaken wordt op een later tijdstip wel afgehandeld. Kort nadat mijn hoofd op het kussen landt, ben ik vertrokken.

Om negen uur sta ik op om samen met twee Duitsers en twee Oostenrijkers te ontbijten. Vervolgens duik ik weer mijn bed in.

's Middags verken ik de stad met de Canadees Mickael en 's avonds eet ik met de Duitse Louisa uit Keulen, die hier in Cluj medicijnen gaat studeren.

Om tien uur ga ik na een al met al enerverende dag slapen.