Sarajevo (dag 8-10)

Mijn koninkrijk voor een lift (dag 8)
's Ochtend heb ik besloten niet naar Bajna Luka te gaan, maar meteen door te reizen naar Sarajevo. Na een hosteladres van Miran te hebben ontvangen, ben ik naar het busstation gegaan. Daar aangekomen ligt er een wachttijd van drie uur voor me, waarop ik besluit te gaan liften.

Na een kwartier kan ik instappen bij Mehmed, een Oostenrijker van Bosnische afkomst die in 1992 zijn vaderland is ontvlucht. Dit blijkt de perfecte gelegenheid mijn Duits bij te spijkeren, aangezien mijn privechauffeur zijn Engels te wensen over laat. Een uur van Sarajevo draait Mehmed zijn auto een parkeerterrein van een wegrestaurant op. Er wordt lam van het spit geserveerd, een maal waardig voor een koning. Na het eten wordt de ober bedankt en rijden we het laatste stuk naar de Bosnische hoofdstad. Op tien kilometer van het hostel neem ik afscheid van Medmed en stap ik in de auto bij Asaf. Hij blijkt naast een aardige kerel die mij voor het hostel afzet ook een kundig gids.

In het Hostel Scre Sarajeva (Hart van Sarajevo) word ik welkom geheten door een bonte verzameling mensen, waarmee we de avond afsluiten met een lokaal muziekfestival in de stad.

Relaxdag (dag 9)
Vandaag heb ik weinig gedaan, een beetje gepraat, gelezen en uitgerust. Een Amerikaanse dame, Linda, wijst me op Hostel Anton in Tivat als een oase van rust. Ze raadt me dan ook af naar Kotor te gaan wat mijn originele plan was. Julian is een van de vele anderen waarmee ik op de kamer slaap. De Engelsman is 47 en heeft in de laatste decenia alles gebruikt wat 'de onzichtbare man in de hemel' verboden heeft.

Rainy days (dag 10)
Na de gebruikelijke ochtendhandelingen, check ik mijn mail voor de bevestiging voor de War Tunnel Tour die ik graag wil doen. De volgende dag is er een plekje voor me vrij en zal ik vroeg uit de veren moeten.

's Middags ga ik met Claudia (Duitsland) de stad verkennen. Halverwege de wandeling wordt de miezebui een stortregen. Na een tijdje verruilen we het tijdschriftenkraampje voor de tram en komen we doorweekt aan in het hostel. Na het avondeten raak ik in gesprek met twee Portugezen die aangeven geinteresseerden best hun thuisland te willen laten zien.

Doordat het erg gezellig is en de hosteleigenaar ons maar eten voor blijft schotelen, lig ik pas om vijf uur op bed.