Crazy bakpakkers! (dag 15)

Heuvelafwaarts lijkt liften een stuk lastiger te zijn, al zou het ook te maken kunnen hebben met het feit dat het vandaag zondag is. Na een dik uur lopen, worden Uygar en ik opgepikt door een Zwitsers (Servisch) gezin dat op vakantie is in Budva en nu al voor de derde keer dit jaar naar Ostrog geweest is. Bij het horen van ons volgende reisdoel, wordt ons kenbaar gemaakt dat Kosovo 'scheisse ist' en dat we daar niet naartoe hoeven te gaan. Het gesprek gedurende de rit gaat verder over koetjes en kalfjes. Ik merk dat mijn Duits steeds beter wordt naar mate ik het meer spreek.

In Podgorica worden we afgezet op nagenoeg dezelfde plaats waar we gisteren onze reis naar Ostrog begonnen. Na het sluiten van de schuifdeur en het wegrijden van onze lift, was mijn rugzak niet in mijn omgeving. De ingezette sprint blijkt vruchteloos...al mijn vergaarde brochures, trein- en buskaartjes, Lonely Planet, iPod weg in een moment van onachtzaamheid. Even na het inzetten van 'Three Little Birds' is de redding nabij en krijg ik mijn rugzak met een knipoog terug.

De wandeling naar het busstation neemt door de hitte (Podgorica heeft de hoogste gemiddelde temperatuur in Europa, woorden van Igor) enige tijd in beslag. We kopen een kaartje naar Plav, maar besluiten al snel een paar stopt eerder uit te stappen, zodat we uiteindelijk sneller bij de Kosovaarse grens zijn. Andermaal mogen we de rusrit staande ondergaan en hoewel we vol zitten, de buschauffeur bij elke stop 'full' zegt, komen er steeds pasagiers bij.

In Berane stappen we uit en pakken samen met een Servische vrouw een taxi naar Rozaije. We slaan vervolgens een taxirit naar de grens af, omdat liften toch gratis is. Bijna twee uur later is er alleen een local gestopt die ons een paar kilometer verder brengt. Op het moment dat Uygar de hoop in woord (na eerder het gebaar) opgeeft, stopt een man van middelbare leeftijd. Hij brengt ons naar de Montenegrijse grenspost. Vervolgens stappen we in bij een Kosovaar die het gas meteen flink open trekt. Waar we gisteren de banden hoorden gieren, is het nu onze chauffeur die het uitgilt van de pret. Na het verkrijgen van de felbegeerde stempel in ons paspoort wordt de reis op dezelfde manier voort gezet.

Aangezien we aangeven dat we nog geen slaapplaats hebben, heeft hij wel een vriend die een hotel langs de weg naar Peć/Peja heeft. De vriend blijkt slechts een werknemer, maar we weten toch twee en een halve euro korting per persoon te regelen. Na een vermoeiende dag vallen Uygar en ik als een blok in slaap.