Op naar het land van Hoxha (dag 18)

Even over acht schuif ik aan bij het ontbijt in het hostel, een half uur later zijn Uygar en ik onderweg naar het busstation. Mijn reisgenoot vertrekt om negen uur naar Skopje in Macedonië, mijn bus vertrekt zestig minuten later naar Shkodër (Albanië). In de tijd dat de Balkan nog uit door toeristen onbewandelde paden bestond, wеrd Albanië alleen door de allerdappersten bezocht. Het beeld bestond dat het land enkel werd bevolkt door moordlustige criminelen en gekken.

Stipt om tien uur rollen we het busstation van Prizren uit, onderweg naar het zesde land van mijn vakantie. Er is geen sprake van een grenscontrole tussen Kosovo en Albanië, waardoor ik geen exitstempel in mijn paspoort krijg. Om eventuele problemen aan de Servische grens te voorkomen, zal ik daar mijn identiteitskaart gebruiken.

Via de Lonely Planet vind ik een slaapplaats die de naam hotel absoluut niet mag dragen. Ik ben niet veeleisend, dus deel ik mijn kamer met een Albanees. De hotelmevrouw kijkt even vreemd naar de vijftig eurocent-munten die ik overhandig. Via het gebruik van handgebaren maak ik haar duidelijk dat het om halve euro's gaat. Na mijn tassen te hebben geplaatst, besluit ik naar buiten te gaan, waar het leven in volle gang is. Na veel slenteren en een pizza, ben ik rond half elf terug op mijn kamer waar ik Martin ontmoet.

Mijn kamergenoot Martin heeft kort in Nederland (Amsterdam) en België (Oostende) gewoond. Zijn Nederlands is echter van hetzelfde niveau als zijn dramatische Engels. Aangezien ik me alleen met begroetingen en standaardzinnetjes in het Italiaans red, is ons gesprek een korte en doe ik mijn luiken dicht.