Van gehucht naar hoofdstad (dag 16)

Voor en gedurende mijn reis door de Balkan heb ik verschillende verhalen gehoord over Kosovo. De meeste daarvan waren negatief, danwel over de veiligheid in het land danwel over het gebrek aan schoonheid in het jongste land in Europa. Aangezien ik dingen graag met eigen ogen wil ontdekken en ik er nu toch ben, doe ik Kosova aan.

Tot op heden heb ik geen idee waar onze Kosovaarse Schumacher ons achter heeft gelaten, maar het bed was prima. Uygar en ik stappen om zeven uur uit bed en dertig minuten later staan we langs de kant van de weg. We worden al snel opgepikt door een man die onderweg is naar zijn werk in Peja. Het gesprek verloopt in het Duits, wat Uygar gelegenheid geeft uit het raam te kijken. Iets voor achten arriveren we ter plaatse en blijken we net onze aansluiting gemist te hebben. Een taxirit is ook geen optie, aangezien de chauffeur zonder blikken of blozen veertig euro voor een ritje vraagt. Een burek later stappen we de bus in naar Priština.

Ik zit naast een studente die uit een klein dorpje in de buurt van het vertrekpunt komt. Tegen het einde van de rit blijkt haar Duits beter dan haar Engels en zetten we ons gesprek in de taal van onze oosterburen voort. Ze is in de hoofdstad zo netjes dat ze ons helpt in de zoektocht naar een slaapplaats. De taxichauffeur wil ons in een hotel van een vriend stallen, maar we besluiten voor een iets goedkopere optie te kiezen. Velania Guesthouse van een gepensioneerde professor is de uitvalsbasis.

Nadat Uygar teruggekeerd is uit dromenland, verkennen we de stad. We komen er al snel achter dat de plattegrond die we van het hostel hebben gekregen nagenoeg nutteloos is. De zoektocht naar een deugdelijke kaart blijkt ook vruchteloos, er zijn in een straat meer advocatenkantoren te vinden dan toeristenbureaus in heel Priština. Als oplossing gebruiken we het kaartje in de Lonely Planet als referentie. Het is half elf wanneer we terugkeren in het hostel, waarna we de lichten uit doen.